Παρακράτος και παραπολίτες

by Sotos

Το Sotosblog είναι πλέον ένα ανώνυμο μπλογκ –οι πιο παρατηρητικοί θα το πρόσεξαν ήδη. Μέχρι πριν από δύο μέρες, το ποιος είμαι ήταν σε κοινή θέα. Αυτό άλλαξε. Με την νέα υπόσταση, την ανώνυμη, θέλω να δείξω τον ανεπιφύλακτο σεβασμό μου στο δικαίωμα του μπλόγκερ στην ανωνυμία· και να το υπερασπισθώ.

Έστω, μια υπεράσπιση εκ του περισσού. Διότι η μπλογκόσφαιρα δεν περίμενε από εμένα, τον χθεσινό. Και μια υπεράσπιση πρωθύστερη που, ως τέτοια, έχει και κάτι από σαχλαμάρα· έχω επίγνωση. Είναι πάντως η δική μου μια σαχλαμάρα πολύ μικρότερη από εκείνην, όσων διανοούνται να ελέγξουν το Διαδίκτυο.

Η δική τους η σαχλαμάρα, η μεγάλη, δεν είναι τωρινή. Να, ας πούμε πρόχειρα-πρόχειρα, θυμάμαι ότι μια ανάλογη ιδέα είχε κατεβάσει πριν από κανά δύο χρόνια ο βαθύς νους του Μιλτιάδη Παπαϊωάννου, αυτός με την τότε ιδιότητα του υπουργού Δικαιοσύνης. Αφορμή για τη δική του σαχλαμάρα η δυσανεξία του Θόδωρου Πάγκαλου στην κριτική.

Λογικό αυτό από την πλευρά του τελευταίου, γάντι στα μυαλά που κουβαλάει από κούνια. Λογικό, διότι, αν είχε περάσει το δικό του μέσω Παπαϊωάννου, από καμιά πηγή δεν θα είχαμε μάθει, λ.χ., τις άπειρες φορές που ο «μαζί τα φάγαμε» έχει κάνει μηνύσεις σε όσους τον έχουν προγκήξει στις ταβέρνες που περιδρομιάζει, ή στα χειμερινά μπάνια, καθώς επιπλέει σαν πλωτή εξέδρα, ή και όπου αλλού έχει κατά καιρούς το απύθμενο θράσος να εμφανίζεται δημόσια, δίχως όμως να τον προστατεύει το γυαλί της τηλεόρασης –σημαντικός λόγος αυτός, λοιπόν, για να θέλει να βάλει χέρι στο Διαδίκτυο.

Τελικά τον Παπαϊωάννου ή τον πρόλαβαν οι εκλογές ή του σφύριξε κάποιος το μετεωρολογικό δελτίο, δεν είμαι βέβαιος. Κι έτσι το γλίτωσε το ρεζιλίκι. Cache memory delete και game over. Να είμαστε πάντως ακριβοδίκαιοι: είχε αυτός τουλάχιστον τις δικαιολογίες του –την προχωρημένη ηλικία του, για παράδειγμα, και άρα την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα.

Χούι της εξουσίας, τσάμικος ταμπάκος, ίρτζι φλογερό του σημερινού εσμού ο έλεγχος, και να που η ίδια προσπάθεια εναντίον του Διαδικτύου εξαπολύεται αυτή τη φορά από το ίδιο το Μαξίμου. Κάτι σαν «ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλιτιάδου τρόπαιον», αλλά με πολύ πιο βρόμικο τρόπο. Τι κάνουν; Αποκαλύπτουν την ταυτότητα όσων στοχοποιούν, και φαντάζομαι ότι μετά που πάνε στο σπίτι τους θα δίνουν και τίποτε βραβεία στον εαυτό τους. Μόνο στον εαυτό τους ασφαλώς, διότι, αν μην τι άλλο, οι άνθρωποι τους οποίους «αποκαλύπτουν» είναι γνωστοί έτσι κι αλλιώς στο πανελλήνιο –σε όσους ενδιαφέρονται δηλαδή…

Αυτά ως πλάκα. Ουπς, λάθος! Έχει λίγο πλάκα ακόμα, και είναι αμαρτία να πάει χαμένη: ειδικά όσοι εμβριθείς ετοιμάζεστε να μου γράψετε τίποτε εξυπνάδες περί ασύλου τέλεσης ποινικών αδικήμάτων και άλλα τέτοια μεγάλα και σπουδαία, διαβάστε μια πάρα πολύ εύστοχη ανάρτηση που καυτηριάζει το θέμα εδώ.

Για να μπούμε λίγο πιο μέσα στην ουσία, το Μαξίμου επιδιώκει με την τακτική του να στρέψει τη συζήτηση από τα καταγγελόμενα στο ποιος είναι αυτός που τα καταγγέλει. Ad hominem λέγεται στα Λατινικά, παλιά μου τέχνη κόσκινο, στα Ελληνικά, για όποιον αδυνατεί να απαντήσει επί της καταγγελίας. Και, φυσικά, για να ανακαλύψει πίσω από τον καταγγελόμενο τον Σύριζα –καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω. Ωστόσο, λίγο θέλει, ξέρετε, κι εύκολα παίρνουν μετά σειρά οι Εβραίοι και οι Εξωγήινοι… Δεν το ‘χουν για πολύ ελόγου τους οι επίγονοι του Γκοτζαμάνη και του Εμμανουηλίδη να προδοθούν κάποιο πρωινό με κανένα… παραδοσιακό απωθημένο που τους καίει χρόνια, κάρβουνο αναμμένο στην ψυχή τους αυτό, μην έχετε καμιά αμφιβολία.

Ακόμα πιο μέσα στην ουσία, υπάρχει και μια άλλη επίσης πολύ σοβαρή διάσταση στην όλη υπόθεση: Γιατί το Μαξίμου τα βάζει με τους μπλόγκερς; Α, δεν τα βάζει με τους μπλόγκερς· τα βάζει με συγκεκριμένους μπλόγκερς –εκείνους που το ξεσκεπάζουν. «Ξεσκεπάζει», λοιπόν, αυτό εκείνους που το ξεσκεπάζουν. Και πώς το ξεσκεπάζουν εκείνοι; Αποκαλύπτωντας ότι υπάρχει παρακράτος.   Π α ρ α κ ρ ά τ ο ς .  Που δρα ως τέτοιο, δηλαδή αφανώς, αλλά με κάλυψη από το κράτος, και καθοδήγηση μέσα από αυτό. Η κουκούλα που φοράει είναι στην προκειμένη περίπτωση και η τραγική ειρωνία του πράγματος.

Εδώ είναι η πιο βρόμικη πλευρά της υπόθεσης. Ο πολίτης μπορεί να φοράει κουκούλα, φτερά Ινδιάνου, σκάφανδρο αυτοδύτη, και ό,τι άλλο του καπνίσει. Το κράτος ποτέ! Όταν τη φοράει λέγεται παρακράτος. Δρώντας δε με κουκούλα, και στοχοποιώντας την ανωνυμία, ουσιαστικά κατασκευάζει την εντελώς καινοφανή έννοια του «παραπολίτη». Είναι τούτη η πιο πονηρή άμυνα του παρακράτους: Παρακράτος εμείς; Παραπολίτες εσείς! Ο νοικοκυραίος έχει προετοιμασθεί αρκετά καλά στο ερτζιανό φροντιστήριο, ώστε να δεχθεί την ανάγκη ενός τέτοιου κράτους, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι παραπολίτες. Όλα στη θέση τους.

Το πανούργο αυτό εγχείρημα είναι μεν δύσκολο, αλλά στους καιρούς της στρατηγικής του φόβου εφικτό. Αν πετύχει, το παρακράτος θα έχει καταφέρει να κρυφτεί πολύ αποτελεσματικά, ακόμα και να νομιμοποιηθεί –εξ ου και η υψηλή κάλυψη. Κυνικός επικεφαλής, ευήθεις και φοβισμένοι πολίτες, η χώρα στα νύχια επιβουλέων, τέλειο σκηνικό. Όσοι δεν με πιστεύετε δεν έχετε παρά να συμβουλευτείτε τα στοιχεία.   Τ α   σ τ ο ι χ ε ί α .   Περισσότερα εδώ.

Όσοι, από την άλλη πλευρά, δεν το θεωρείτε δα και κάτι το πολύ βαρύ –γιατί κυκλοφορούν και τέτοιοι ανάμεσά μας– να πάτε να σας κοιτάξει κανένας γιατρός, διότι το δηλητήριο του Μιθριδάτη που φαίνεται ότι παίρνετε όλο αυτόν τον καιρό για να μην το θεωρείτε βαρύ, έχει σοβαρότατες παρενέργειες στην υγεία. Άστε που μέσα στον εθισμό σας παραβλέπετε ότι, εκτός από εσάς, βλάπτει και τους γύρω σας. Ειδικά το εγχώριο γενόσημο, που είναι και πολύ κακής ποιότητας.