Γραικύλος

by Sotos

Παραμερίζω την συζήτηση για τους λεγόμενους «κηπουρούς του Γιώργου»· τα πεπραγμένα τους· και την αποκατάστασή τους εδώ κι εκεί, κυρίως στο Εξωτερικό, όταν πια τους εξέμεσε η χώρα τους. Παραμερίζω, επίσης, την συζήτηση για το τις πταίει για τα χάλια μας, και πόσο. Παραμερίζω, προσπερνώ και κοιτάζω μπροστά, κρατώντας μόνον ότι, οικονομικά, πολιτικά και εν τέλει ανθρωπιστικά, εκείνο που έχει συνθλιβεί μέσα στα χάλια μας είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα –εξ ου και τα χάλια μας· λεπτομέρειες και καταγραφή περιττεύουν.

Εξαθλιωμένοι και φτωχοποιημένοι οι Έλληνες διερωτώμαστε αν υπάρχει κάπου ένα Βήμα Δικαίου, ένας Οργανισμός, ένα δικαστήριο στο οποίο θα μπορούσαμε να προσφύγουμε, για να βρούμε το δίκηο μας: στην Χάγη, στην Πραιτώρια, στο Πεκίνο, στην Κουάλα Λουμπούρ, κάπου… Όχι τώρα αυτό, αλλά εδώ και τρία χρόνια. Θεωρούμε ότι κάποιος αρμόδιος με λόγο θα βρεθεί σε αυτό το «κάπου», ένας με το θάρρος, το σθένος και την εντιμότητα να πει πως δεν μπορεί να είναι δίκαιο το να σου κόβουν την σύνταξη για την οποία πλήρωνες μια ζωή. Δεν μπορεί να είναι δίκαιο να σου μειώνουν τις αποδοχές για τις οποίες εργάζεσαι, και τούτο σε ένα κράτος όπου είχες κατοχυρώσει ότι η μείωση μισθού είναι παράνομη. Δεν μπορεί να είναι δίκαιο να κουρεύονται τα πάντα και, ενώ με δικά σου δανεικά στηρίζονται οι τράπεζες, να μην κουρεύεται το δάνειό σου. Δεν μπορεί να είναι δίκαιο να ισοδυναμεί η φορολόγηση με δήμευση της περιουσίας, του ιδρώτα, των ονείρων, της υπόληψης. Δεν μπορεί να είναι δίκαιο να ξυλοκοπείσαι αγρίως και από πάνω, να χάνεις δικούς σου που δίνουν τέλος στη ζωή τους. Κτλ. κτλ. κτλ., λίγα μόνο αυτά τα αίσχη από το όλον δράμα μας. Όμως, εγκαταλελειμένοι και αβοήθητοι οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε πού να αποταθούμε, δεν γνωρίζουμε πώς γίνεται μια προσφυγή, δεν γνωρίζουμε πόσο κοστίζει κατι τέτοιο, και φυσικά δεν ελπίζουμε να έχουμε κάποια τύχη, αν ήθελε να αποπειραθούμε να το ψάξουμε.

Κάποιοι που ίσως κάτι να γνωρίζουν παραπάνω, κάποιοι αγανακτισμένοι που κάπως μπορούν να τα καταφέρουν –δικηγόροι, φίλοι δικηγόρων, κάποιοι τέλος πάντων– κάνουν κάποιες προσπάθειες· μόνοι τους. Και είναι οι προσπάθειές τους των συφοριασμένων, αβέβαιες, άδηλες, ετώσιες, μοναχικές· παλεύουν χωρίς ένα στήριγμα, αδιαφορώντας πεισματικά εντούτοις που αντιμετωπίζονται ως γραφικοί. Όταν, και αν τελεσφορήσει ποτέ κάτι, αν βγάλουν άκρη, το κακό θα είναι πια πλήρως τετελεσμένο και απολύτως μη αναστρέψιμο. Απορεί κανείς, αλλά είναι, ομολογουμένως, συγκινητική η πίστη τους ότι δεν μπορεί, βρε αδερφέ, θα υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας η δυνατότητα να βρει κανείς το δίκηο του πολιτισμένα.

Την ίδια ώρα έξω από τις στροφές αυτής της δίνης, πλάι στον ατέρμονα ίλιγγο τούτης της απελπισμένης πτώσης στο κενό, κάποιος Σταύρος Λαμπρινίδης, πρώην υπουργός Εξωτερικών –ο τελευταίος της κυβέρνησης Παπανδρέου και τούτο μόλις για μερικούς μήνες– απολαμβάνει εδώ και δύο χρόνια ατάραχος τα προνόμια, που απορρέουν από την ιδιότητα του Ειδικού Εντεταλμένου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα!!! Διορίσθηκε μετ’ επαίνων φυτευτός αμέσως μετά την πτώση της κυβέρνησης-θιάσου, της οποίας ήταν εξέχον πλην… λανθάνον μέλος. Μου είναι αδιάφορο πώς τοποθετήθηκε εκεί, αν και μπορεί να το υποθέσει ο καθένας –είπαμε, παραμερίζω και προσπερνώ. Εκείνο που έχει σημασία για μένα είναι ότι ένας Έλληνας, που, αν δεν γνωρίζει, αν δεν συναισθάνεται, πάντως οφείλει και να γνωρίζει την κατάσταση και να συναισθάνεται, καθώς κατέχει αυτή τη θέση. Τι κάνει από αυτήν γι αυτά; Τίποτα!

Μπορεί να κάνει κάτι; Είναι στις αρμοδιότητές του; Ρωτάτε; Ακούστε, λοιπόν, πώς είχε υποδεχθεί τον διορισμό του ο Μάρτιν Σουλτς, ως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:

«Με μεγάλη μου χαρά χαιρετίζω τον ορισμό του Σταύρου Λαμπρινίδη ως πρώτου ειδικού εκπροσώπου της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γνωρίζω πολύ καλά τον Σταύρο και είμαι πεπεισμένος ότι θα θέσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην υπηρεσία της ΕΕ την πείρα του, τη μόρφωση, την προσωπικότητα και την ευφυΐα του, συμβάλλοντας στον αγώνα της υπέρ της προστασίας και της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά τον κόσμο. Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτή την αποστολή. Ως ο πρώτος ειδικός εκπρόσωπος της ΕΕ στον τομέα αυτό, θα προσδιορίσει, κατά τη διάρκεια της αποστολής του, τα ακριβή καθήκοντα αυτού του αξιώματος και θα δημιουργήσει ένα πρότυπο για τους άλλους. Στην προσπάθειά του αυτή, μπορεί να υπολογίζει στην υποστήριξη, αλλά και στον έλεγχο, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.» (Τα μαύρα γράμματα για την έμφαση δικά μου.)

Ήταν, δηλαδή, οι αρμοδιότητές του στο χέρι του. Τόσο μεγάλο το βύσμα, που καλείτο να δημιουργήσει ο ίδιος το πρότυπο, να ορίσει αυτός την θέση, να την προσδιορίσει, να ξέρουν οι επόμενοι τα καθήκοντά τους –αν υπάρξουν επόμενοι…

Κρίμα το πρότυπο…  Πείρα, μόρφωση, προσωπικότητα, ευφυΐα… Να τα βράσω! Όλα μες το κόλπο…

Κύριε Βενιζέλε, άκου, δεν σώζεται το πράγμα! Ομοίως και για εσάς τους υπόλοιπους, που σώζετε την Ελλάδα… Οι Έλληνες γνωρίζουν καλύτερα ότι, αν υπάρχει κάτι που πάτε να σώσετε, αυτό είναι το τομάρι σας. Και όταν έχει γίνει τούτο πια γνωστό τοις πάσι, τότε είναι που δεν σώζεται με τίποτα. Όσο το προσπαθείτε δε, να ξέρετε ότι κάνετε την θέση σας χειρότερη.